ما به لحظه وا بسته ایم

به نظر می رسد که  این عالی است بی نظیر است.

یکی از راه های فهم انسان از اهمیت لحظه، زمانی است که دچار «حدّت» شود. یعنی یک عدد تند خویی ای که گردوخاک ایجاد می کند.

-حتما امتحانش کرده ایم اما جهت دار شاید نبوده است که باید باشد و بشود-

چون در آن صورت، هم فهممان از واژه و صفت بالا می رود هم لوازمش را خوب می شناسیم هم می توانیم راحت تر تحلیلش کنیم و برایش راه حل فردی-اجتماعی بیابیم.

به هر حال...

با بررسی اول و آخر جریان آدم متوجه می شود که همه بدخلقی هایش، ناراحتی هایش، واکنش نشان دادن هایش بر می گشته به یک لحظه، همان لحظه اول.

یک فردی حرفی زد، ناراحت کننده

فرد دیگر بی احترامی کرد

دیگری بد قولی

آن یکی بی اهمیتی

و هزاران هزار اتفاق دیگر...

همه و همه یک منشا داشته است. همان زمانیکه این واقعه می خواسته در ما ایجاد اثر کند.